Leertijd

Ik heb niet zoveel met leeftijd. Mijn jongste vriendinnen zijn begin 30 en mijn oudste vriend is bijna 70 (ik hoor hem al zeggen ‘doe eens normaal, net 69 hoor!). Al moet ik toegeven dat ik op een slechte dag blij ben dat de tijd aan mijn binnenkant niet net zo heeft toegeslagen als aan mijn buitenkant. Maar gelukkig voelt mijn leeftijd meestal als alle geleefde tijd die ik al cadeau kreeg.

Wat mij betreft is leeftijd vooral leertijd. Hoewel ik ook regelmatig dat liedje van Herman Brood ‘Never be clever’ in mijn hoofd krijg. Soms vind ik mezelf na zo’n ‘Never be clever’-actie heel grappig en soms zing ik het en vraag ik me serieus af hoe ik het voor elkaar krijg steeds dommere dingen te doen. En dan moet ik toegeven dat ik niet weet hoe, maar dat ik er best goed in ben.

Het voordeel van mijn leertijd is dat ik stukken minder streng voor mezelf ben dan mijn jongere versie ooit was. Het scheelt ook dat ik regelmatig mensen tegenkom die hun leertijd minder benut hebben dan ik.  

Zo had ik pas een op het eerste gezicht leuk contact met een man. Nog voor de eerste live-ontmoeting bedacht hij zich. Hij vond het toch bezwaarlijk dat hij twee jaar jonger was dan ik. Hij werd namelijk ‘zelfs wel eens jonger dan veertig geschat en had ook vrouwen van in de dertig gedate’.

Het voordeel van mijn leertijd was dat ik me niet eens beledigd voelde. Ik voelde vooral zijn armoedige behoefte aan een accessoire om zijn ego op te krikken. En het voelde goed om hem oprecht te zeggen dat dit vooral jammer voor hem was, omdat de kans dat het leuker werd dan met mij erg klein was.

Leve mijn leertijd.