Klein wonder

De meeste van mijn ontmoetingen heb ik tegenwoordig in de natuur. Zolang als ik me herinner, vond ik het heerlijk om in mijn eentje door bos en over hei te dwalen, maar in deze contactarme tijd, loop ik het liefst in gezelschap. Met een zus, vriend of vriendin, en ik heb zelfs wat wandeldates gehad.

Die wandelende dates waren geen succes. Binnen 5 minuten weet je dat iemand het niet is en vervolgens ploeter je nog 7 kilometer door moeizame gesprekken en mul zand voordat de route weer bij je auto eindigt.

Bij een pre-corona date kon je tenminste nog aan de wijn. Je wilt niet weten hoeveel glans een goed glas wijn aan je gezelschap kan geven. Mijn ANWB- wandelschoenen kunnen veel, maar dat toch net niet.

Ook met een vriendin die ooit, voor corona, drie dagen in de week energie en extra plezier in mijn werk gaf, ging ik wandelen. Op weg ernaartoe verbeet ik mijn tranen. Omdat dit autorijden best onhandig maakt, erger dan appen, maar vooral omdat ik haar wat vrolijkheid wilde geven en dat combineert wat mij betreft slecht met huilbuien om leegte en gemis.

Zodra ze in het Brabantse bos uit haar auto stapte, barstte ze in huilen uit. Al snikkend zei ze dat dit precies was wat ze besloten had niet te doen, maar dat ze me zo had gemist. Een hele tijd huilden we in elkaars armen om alles wat er al een jaar niet of amper was. Dat luchtte op. Ook onze gesprekken daarna maakten de dag lichter en liefdevoller. En zoals altijd deed ook het lopen in de natuur weer haar eigen kleine wonder.

Zoals ik niet wilde toegeven aan huilen, terwijl ik weet dat ik er van opknap, heb ik af en toe ook geen zin om te gaan lopen. Het helpt me om te denken dat het simpelweg een eerste stap zetten is en dan de volgende en dit blijven herhalen.  

Dat is misschien ook wel de enige manier om door deze tijd te komen. Gewoon de ene na de andere stap blijven zetten met de mensen die je liefde en energie geven.