Einzelgänger

Ooit werd er, best beledigend bedoeld, ‘jij einzelgänger!’ naar me geschreeuwd. Ik keek even nadenkend in haar woedende gezicht en dacht toen tevreden dat ze een punt had.

Het ging toen over ‘samen uit, samen thuis’. Als ik daar in mee ga, krijg ik vlekken in mijn nek. Hoe groter het gezelschap, hoe groter de vlekken. En vlekken zijn nooit fijn.

Daarom ga ik graag ergens alleen naar toe, omdat ik dan zelf bepaal hoe lang ik ergens ben en met wie ik de dag of avond doorbreng. Hoewel er in de loop van de jaren een aantal mensen in mijn leven is gekomen, met wie het nog leuker is om op stap te gaan dan alleen. Want hoe weinig ik heb met de dooddoener ‘samen uit, samen thuis’ des te meer klopt die andere: ‘alleen is ook maar alleen’.

Einzelgänger was een perfecte geuzennaam tot de lockdown. Toen ontdekte ik, dat je om te genieten van je einzelgängerstatus, wel ergens alleen naar toe moet kunnen. Tot die tijd had ik de keuze om mensen te zien of niet, in gezelschap te genieten van livemuziek of niet, en te dansen…neuh, niet dansen is simpelweg geen keuze.

Ik snap echt wel dat mensen in de cultuur en in de horeca, die creatief en financieel keihard geraakt werden, veel meer geleden hebben dan ik. Maar ik heb stiekem een traantje gelaten toen er weer wat mocht. Ik voel de energie weer stromen nu er weer onverwachte ontmoetingen zijn en ik weer gevoed word met livemuziek. 

Gelukkig zijn er in elke crisis, ook lichtpuntjes. Zoals de kleine kring van mooie mensen die ik wel zag. Ook heb ik de buurtgenoot bedankt die vele corona-ochtenden in z’n badjas z’n hond uitliet. Dat beeld hielp me regelmatig door de zoveelste teams-vergadering en verdere kale dagen.

Maar einzelgänger…ik weet intussen dat ik een amateur ben, omdat ik dit alleen kan zijn met mensen om me heen.