Demonen

Ik wist dat ze kwamen, alleen niet wanneer. Dus ik hoopte al dat ze het opgegeven hadden. Ken je ze? Van die kleine kutdemonen? Het zijn een soort internettrollen, maar dan in je hoofd.

Eerst worden ze kotsmisselijk van al het blije. Zegt de een: Ze noemt hem een engel. Blèèèèh! Zegt de ander: Ja duh, het is ook een engel. Da’s nog het ergste van alles.  Ze loopt de hele dag met zo’n blije bakkus rond. Serieus, wat ik nu zag: the bloody limit: zij achter haar laptop en hij op de bank en kijkt sport. En niet zomaar sport hè. Formule 1. En nog straalt ze van geluk. Ik trek dit echt niet meer.

Vervolgens gaan ze zitten broeden, hoe ze je het beste kunnen raken. En dat hadden ze zo voor elkaar, want ze kennen me al een tijdje. Steeds opnieuw dezelfde riedel: Wie denk jij eigenlijk dat je bent? Denk je nu echt dat je dit verdient? Zo bijzonder ben je niet. Let maar op: dadelijk is ie ineens weg.

Ik weet natuurlijk best dat ik de moeite waard ben. Maar weten en voelen lopen niet altijd in de pas. Ik weet ook dat het eigenlijk een luxeprobleem is. Wat je niet hebt, kun je niet verliezen. Hoe meer je hebt, hoe meer je te verliezen hebt. En nondeju, wat heb ik veel geluk.

Maar het voelt niet als een luxeprobleem. Het voelt als niet de moeite waard zijn. En ik deed wat ik altijd deed: er tegen vechten totdat ik uitgeput in de touwen hing.

Maar die kutdemoontjes hadden dit keer een flinke misrekening gemaakt. Ik besloot dat mijn waardeloos voelen er mocht zijn en te delen met mijn lief. Ik ontdekte dat niks zo goed tegen demonen werkt, als gekoesterd worden. Dat alles er mag zijn. Zelfs mijn diepste angst en twijfel.