Een ander soort vrijheid

Mijn grootste streven in het leven is me vrij voelen. Dat alles aan mij er mag zijn. Het is meteen ook mijn grootste uitdaging, want vanzelf gaat het niet. Gelukkig zit er nog steeds stijgende lijn in. Aan de andere kant lijkt het soms dat hoe vrijer ik me voel, hoe minder vrij de wereld om me heen wordt.

Nou ja, misschien is er vooral steeds meer een ander soort vrijheid. Mensen veroorloven zich steeds meer vrijheden ten koste van anderen. Zoals mensen die zichzelf op social media als reactie op een verzoek voor een crowdfunding voor een overleden kind van 19 op de borst kloppen, omdat zij wèl een uitvaartverzekering voor hun kinderen hebben. Je hebt het tegen mensen die hun kind hebben verloren. In mijn beleving de grootste hel op aarde. En dat vind jij het moment om te blaten hoe goed jij je zaken op orde hebt? Of ter discussie te stellen hoeveel geld er al dan niet nodig is voor een uitvaart?

Zelfs als je het niet begrijpt, moet er toch ergens dat knopje zitten waardoor je denkt: hoe zou ik willen dat mensen tegen mij deden als me zoiets verschrikkelijks overkwam? Dat je enig respect toont, zelfs, of liever nog juist, als het ondenkbare mensen overkomt?

Op sommige onderwerpen op de socials, kijk ik de reacties niet eens meer, omdat ik ze niet snap, of vooral niet wil snappen. Ik kan er niet bij waarom iemand zoveel lelijkheid over een ander wil uitstorten. En zelfs als je dit doet omdat je een rotleven hebt, is het dan geen goed idee om gewoon een keer goed te janken in plaats van andere mensen naar beneden te halen?

Hoe belangrijk vrijheid ook voor me is, ik hoop dat ik die nooit los zal kunnen zien van de vrijheid van anderen.