Wegkijken

Het was zo’n werkdag met een perfecte balans van veel gedaan en buikpijn van het lachen krijgen. Tevreden plof ik thuis op de bank en geniet van de bedrijvigheid van de meesjes en mussen in mijn tuin. Met een glimlach zeg ik hardop dat het vreetzakjes zijn, omdat de bak die ik gisteren met zonnepitten vulde, al weer half leeg is.

In mijn gedachten dienen zich Utrecht en Christchurch aan. Ik schiet elke keer weer vol als ik iets over de slachtoffers of nabestaanden zie of lees. White supremacy in Nieuw Zeeland is als oorzaak wel duidelijk, in goed Nederlands noemen we dit witte mismaaktheid.

Ander terrorisme, eerwraak of nog een andere vorm van gestoordheid, is wat er kan hebben gespeeld in Utrecht. Even voor een rationele duiding van risico; eerwraak telt alleen al in Nederland zo’n 500 slachtoffers per jaar, dus zeker witte mismaakten en zelfs Utrechtse tramreizigers waren van de week relatief een stuk veiliger dan een gemiddelde vrouw in Nederland uit een orthodox islamitische omgeving.

Maar ik wil daar niet aan denken en al helemaal geen munitie leveren voor anti-islam, anti- witte mismaaktheid of welke polarisatie dan ook. De hemel boven mijn tuin kleurt intussen prachtig oranje en roze. De pimpelmezen die twee weken geleden het vogelhuis naast mijn achterdeur veroverden op koolmezen, vliegen af en aan. Ze ontroeren me omdat pimpelmezen een stuk kleiner zijn dan koolmezen en ze toch wonnen.

Ik schenk een wijntje in en verwijt mezelf dat ik gestopt ben met het reageren op het lelijks op Facebook en dus ook op de bagger die over deze drama’s wordt geschreven. Ik had lang het idee we in gesprek moesten blijven, want als je mensen vanwege hun racistische of anderszins bekrompen ideeën buitensluit, ben je elkaar kwijt. Maar ik ben een wegkijker geworden. Er is zo’n verbetenheid, waarbij er niet naar elkaar geluisterd wordt, dat ik niet meer het gevoel heb dat ik een verschil kan maken.

Achter in mijn tuin fluit een merel zijn hemels avondlied en ik geniet.