Succes

‘Kinderen van ouders die zeuren, worden later succesvoller’, las ik. Wat is dat succes dan, vraag ik me af en wat is de prijs?

Ik weet in elk geval dat als je als kind veel inlevert op je veilig en geliefd voelen, je een groot deel van je verdere leven feilloos je grenzen kunt negeren. Dat kan inderdaad een soort van succes opleveren. Maar het onhandige van opstijgen zonder volgroeide vleugels, is de onvermijdelijk harde val.

Wil je dat je kind door je gezeur het succes van influencers krijgt? Je weet wel die met talloze volgers, bewonderaars en bakken geld? Die vervolgens schoorvoetend vertellen dat ze doodongelukkig zijn, omdat ze zichzelf zijn verloren in alle blije instaposts?

Dat hij pas het gevoel heeft te voldoen als hij een hotshot baan heeft waar hij veel geld mee verdient? Zodat je trots kunt vertellen dat hij alweer promotie heeft gemaakt?

Na wat keren met mijn onvolgroeide vleugels bijzonder succesvol op mijn muil te zijn gegaan, zweef ik intussen op aangename hoogte. Het voelt als geslaagd dat ik meestal blij ben met wat ik heb en wie ik ben.

Mijn allergrootste succes is mijn zoon. Samen met zijn vader heb ik daar een klein aandeel aan mogen leveren, want het is natuurlijk vooral zijn eigen verdienste dat het zo’n prachtjong is. Niet omdat hij de standaard tot ‘succesvol’ gerekende dingen doet; misschien gaat hij binnenkort weer studeren, misschien blijft hij nog een tijdje met frisse tegenzin postbode.

Het succes dat ik voel zit ‘m vooral in de liefde die ik hem mag geven en zomaar terug krijg. Dat voelt soms nog meer als een wonder dan als succes.