Hersendood
Eerst was er de opluchting: eindelijk ziek gemeld omdat ik accepteerde dat werken voor geen meter ging. Vervolgens ging ik er keihard tegenaan om zo snel mogelijk beter te worden. Ik ontwikkelde meteen een driestappenplan. Wandelen om conditie op te bouwen, gezond eten en op tijd horizontaal voordat de misselijkheid toesloeg.
Wandelen was best frustrerend, omdat ik vanaf de dag dat ik leerde lopen (uiteraard kon deze streber dat voor haar eerste jaar) gemakkelijker kilometers maakte dan nu. Gezond eten ging prima, totdat er ’s avonds toch een troostkaasje met bijbehorend wijntje aan te pas moest komen. Eigenlijk was ik er alleen goed in om op tijd horizontaal te gaan. Ik sliep veertien uur per dag en binnen een week was ik niet meer steeds misselijk van moeheid.
Ook kleine successen moet je vieren, want wie het kleine niet eert... dat is in elk geval een van de dingen die je overhoudt aan zo’n coronakutjaar. Maar na ruim twee weken vond ik het wel zen genoeg geweest. Een paar extra weken bijtrekken na een operatie en narcose kon ik snappen. Schijnt vaker voor te komen, hoorde en las ik. Maar de paar weken waren nu wel voorbij, dus niet zeuren en door, was mijn idee.
Zo ontdekte ik dat wilskracht me niks bracht. De frustratie die dat opleverde, bracht het onvermijdelijke meneertje zelfmedelijden aan mijn deur. Ik zette de deur op een kier en er stroomde meteen van alles binnen. Alleen het afgelopen jaar leverde al genoeg voeding voor dagen janken.
Heel even zwelgde ik en toen was ik er wel klaar mee. Ik zag mezelf op de bank liggen in mijn fijne, warme huis met uitzicht op de tuin en dacht aan de vluchteling die niks had, behalve met een beetje geluk een tentje. Die oorlogsgeweld had overleefd, familie had verloren tijdens de overtocht en vervolgens door een net zo bevoorrecht mens als ik, die niet eens elke paar uur plat hoefde, ‘dobberneger’ werd genoemd.
Daar kon mijn medeleven beter naar toe. En natuurlijk naar alle mensen die stemden of nog steeds de behoefte hebben te stemmen op een Thiery Baudet met z'n boreale shit, of op mensen die nu afstand nemen van hem, maar net zo’n lelijke dingen riepen over mensen die een net wat andere kleur of cultuur hebben.
Hoezeer ik ook voor pampus lig, dat gaat er bij mij niet in. Verticaal of horizontaal. Nu weet ik dat ik voorlopig in elk geval niet hersendood ben. Daar knap ik hoe dan ook toch van op.