Focus

Al zeg ik het zelf, ik kan best goed in het nu leven. Ook als de omstandigheden bepaald niet ideaal zijn, weet ik meestal nog wel te denken: dit is wat het is, maak er maar wat van, morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Ondanks mijn overlevingsdrift val ik door dit alles soms wat moeilijk in slaap en kreeg ik het straks ineens zelfs Spaans benauwd na het lezen van een (betrouwbaar) artikel waarin stond hoelang we waarschijnlijk nog een anderhalve metermaatschappij moeten houden.  

Al enigszins hyperventilerend probeerde ik me te focussen op dat wat er wel goed en leuk is:

• Ik kan en mag nog werken, word gelukkig zelfs nog regelmatig op mijn werkplek verwacht.
• Ik heb geen zorgen over mijn inkomen.
• Ik heb geen drie schoolgaande kinderen, waardoor ik niet tijdens mijn drukke baan ook nog de schoolprestaties van mijn nageslacht op peil moet zien te houden.
• Ik woon niet met meerdere mensen in een appartementje (zonder balkon!) in een grote stad.
• Ik heb geen partner waardoor ik de neiging krijg een gat van 2x1,5x2 in mijn tuin te graven. Zoals de chauffeur die ik ken die zijn baas smeekte om ritten waarvoor hij vroeg weg moest en laat thuis was, omdat hij het niet trok met zijn vriendin die als lerares nu hele dagen in huis was.
• Ik heb geen dierbaren die op de intensive care moeten vechten voor hun leven.
• Ongelofelijk hoe weelderig de rozemarijn in mijn tuin bloeit! Zo feestelijk dat gezoem van al die blije bijen.
• Nog maar twee dagen dan komt mijn zoon weer, de enige die ik op dit moment knuffel.
• Ik woon in een rijk land dat voor ondernemers en zzp-ers in nood zorgt.
• Wat een heerlijk weer was het vandaag!
• Ik mis zoveel collega’s die ik nu niet zie echt heel erg; hoe goed had ik het dus en straks ook weer.
• Hetzelfde geldt voor mijn vrienden, hoeveel ik ook met ze Facetime of bel.

Met zoveel leuks en goeds mag ik van mezelf voorlopig nog even niet met Netflix, wijn, nootjes en de gordijnen dicht op de bank gaan liggen zwelgen.