Weten

Ooit dacht ik dat ik veel wist. Daar ben ik wel van genezen. Intussen weet ik alleen nog zeker, dat hoe meer ik leer, hoe minder ik weet. En eigenlijk vind ik dat wel oké.

Hoewel ik het soms ook verwarrend vind. Het voelde niet ontspannen dat ik niet wist wat ik van die boerka-discussie moest vinden. Volgens een van de vele columnisten, hoorde ik daarmee tot de grijze middenmoot van mensen zonder mening. Gelukkig had de beste man zelf wel een onderbouwde mening over grijze middenmoten.

Ik heb niks met boerka’s. Al heb ik er in mijn herinnering nog nooit één live gezien, of deze heeft in elk geval weinig indruk gemaakt. Wat mij betreft degradeert zo’n gewaad, mannen tot bonken hongerige hormonen die bij elk stukje vrouwelijk vlees niet meer te houden zijn en lijkt een vrouw nog het meest op een zak paprikachips. Niet alleen vanwege de vorm; als zo’n zak in beeld komt, moet die niet alleen open, maar ook op.

Daarbij is het dragen van een boerka letterlijk tegennatuurlijk; je krijgt er gegarandeerd een gebrek aan vitamine D van. Maar zo’n verbod en discussie staat me ook tegen omdat dit om symboolpolitiek tegen de islam gaat, en niet om de bevrijding van de maximaal 200 vrouwen die in Nederland hier min of meer vrijwillig in rondlopen.

Ineens herinner ik me dat ik me in de jaren 80 bezig hield, met wat er in het Midden Oosten gebeurde op het gebied van vrouwenrechten. Ik weet niet eens meer precies waarom. Een inspirerende vrouw was onder andere Nawal el Saadawi, inmiddels 89, Egyptisch gynaecologe, schrijfster en bestrijdster van vrouwenbesnijdenis, die zelf open over haar besnijdenis vertelde. Ook Fatima Mernissi uit Marokko, intussen overleden, koesterde ik. Ze groeide op in een harem en behalve veel wijsheid, had ze ook veel humor en zelfspot.

Door die reminder aan enkele van mijn heldinnen uit mijn jongere jaren, realiseer ik me dat we ook in Nederland genoeg slimme vrouwen met een islamitische achtergrond hebben, om echt wat zinnigs over de boerka te zeggen. Volgens mij heb ik die nog niet gehoord in de hele boerkashit. 

Zo kan ik niet wachten totdat Ibtahil Jadib terug is met haar wekelijkse column in De Volkskrant. Ik hoop zo dat ze het daar over gaat hebben, omdat ze tot nog toe op allerlei onderwerpen zo slim en grappig reageerde. En ik weet eigenlijk zeker dat ze ook dit zo brengt, dat ik nog steeds niet weet wat ik moet vinden, maar daar wel heel hard om kan lachen. Dat is denk ik qua boerka's het hoogst haalbare.