Regenboog

Als je geen angst voelt, hoef je nooit dapper te zijn. Immers als er geen angst te overwinnen is, doe je gewoon wat je gemakkelijk af gaat. Eigenlijk zijn de grootste helden, zij die voor alles moeten knokken. Die ondanks straatvrees toch de deur uitgaan. Die ondanks dat hun hart in duizend stukjes gebroken is, toch weer een nieuwe liefde aan durven te gaan. Die ondanks het gemakkelijke populistische gewauwel van vrienden over ‘hullie en zullie’ daar toch tegenin blijven gaan.

Ik geloof niet dat ik zo dapper ben. Voor mij is de straat, zowel overdag als ’s nachts óók van mij, mijn hart ligt al zo lang aan gruzelementen dat ik met een beetje moed de stukjes intussen best weer eens aan elkaar geplakt kon hebben en populistisch gewauwel mijd ik als corona.

En dat laatste zit me dwars, zo rond 4 mei. Want dat is natuurlijk waar het over gaat. Toen en nu. De reden dat zoveel Joden vermoord konden worden, is onder andere ook omdat er werd weggekeken. En natuurlijk is dat hele grote nu niet aan de orde. Maar ook daar begon het ergens klein. Met een zondebok. Met gezever over de gedeelde eigenschappen van bepaalde groepen. Met haat naar velen om wat een enkeling van een groep deed.

Zoals dit ook nu gebeurt. Met vluchtelingen, met Marrokkanen, met ….ik snap eigenlijk niet dat dit nog steeds niet met mannen in het algemeen gebeurt…90% van de zware misdaden wordt door mannen gepleegd. De bajes is overbevolkt met het mannelijk geslacht. Als het ergens misgaat…

En ineens zien we onze zonen en onze vaders voor ons die deugen. En terecht. Want dat blijft altijd het verhaal. Je hebt mensen die deugen en zij die dat niet doen. En je beoordeelt dus nooit iemand op geslacht, kleur of nationaliteit.

Een held zal ik nooit worden. Wel hoop ik dat ik zo nu en dan met regenboogkleuren wat zwart-witdenkers weet te verleiden, omdat juist diversiteit de wereld op haar mooist maakt.