Hoop

Meestal maak ik tegen de jaarwisseling de balans op. Dit jaar kreeg ik alleen bedacht wat er niet was, maar dat wilde ik niet. Zonder gezwelg, is het al lastig genoeg er in deze tijd iets van te maken.

Totdat het woordje hoop in beeld kwam. Hoop voelt licht en blij. Zo zou het een zegen zijn als tegelijk met corona “ook al denk ik niet na, ik mag mijn eigen mening hebben en die nog heel hard roepen ook”, een zachte dood stierf. Samen met het opgetogen gekraai op social media als ze in de krochten van het internet weer eens de kleinste, met drogredenen overgoten bevestiging vinden van hun overtuiging dat ‘corona maar een griepje is’, of ‘één groot complot van de dictatuur Nederland’.

Ik geef toe, dat dit een erg grote hoop is. Meer kans geef ik de hoop dat mijn vertrouwen in de liefde, dat dankzij de ervaringen afgelopen jaar nog wat verder afkalfde, een beetje herstelt. Ondanks de anderhalve metermaatschappij en lockdowns, kreeg ik het voor elkaar me keihard genaaid te voelen. En nee, niet op de lekkere manier dus.

Als de enorme behoefte aan aanraking door die naaistreek wat was gesleten, had het nog wat opgeleverd, maar zelfs dat niet. Ik voel me af en toe echt een junkie als ik weer eens de dagen aftel naar het moment dat ik mijn zoon eindelijk weer kan knuffelen.

Ik kan me over het algemeen best goed in anderen inleven, maar nu even minder in mensen die zeggen, ‘ja maar wij zitten ook maar de hele tijd met ons tweeën’. Die kan ik nu alleen maar toebijten: omarm, streel, zoen en voel godverdomme! En als je die behoefte na 2 lockdowns nog niet hebt, is het een idee om iemand te zoeken bij wie je dat wel voelt. Vergroot je in een moeite door het aanbod op de datingmarkt en dat geeft anderen weer hoop.

Hoop voelt goed. Dat is dan ook wat ik iedereen wens, naar eigen maat en behoefte. En het grote voordeel is dat zelfs als het niet uitkomt, je al die tijd van dat fijne hoopvolle gevoel hebt kunnen genieten.