Hoe dan?!

Vannacht schrok ik wakker omdat mijn autocorrectiesysteem aansloeg. Dat doet hij alleen als mijn hoofd overdag te vol zit. Zo ontdekte de autocorrectie een akkoord op een drukproef dat ik niet had moeten geven, omdat er nog een fout in stond. Overdag zag ik die fout over het hoofd en ’s nachts werd deze levensgroot op de binnenkant van mijn ogen geprojecteerd. Hoe dan?!, zoals een vriendin van me altijd roept als ze iets niet snapt.

Vandaag had ik sokken aan waarvan de een veel meer versleten was dan de ander. Ik heb ze allebei net zo vaak aangehad en de kans dat ze steeds aan dezelfde voet zijn beland, is vrijwel uitgesloten. Ik vermoed nu een buitenbeentje dat op kousenvoeten regelmatig vreemd gaat met haar favoriete sok.

Vanmiddag hoorde ik dat de geniale uitvinding van friet 150 jaar geleden is gedaan. Aardappelen zijn rauw giftig, maar gekookt of gebakken niet. Hoe zouden ze dat ooit uitgevogeld hebben? Rauwe aardappel is geen goed idee, want buurman ging dood? Hé, de bliksem is ingeslagen in een pieperplant, ruikt jummie. Hmm, gebakken piepertjes zijn lekker en ik leef nog. Dan zal het praten met de hete aardappel in de keel wel ontstaan zijn, omdat er nog geen frietsnijders waren.

Net zag ik een foto van een prachtige vlinder met uilenogen op zijn rug. Hij ziet zijn eigen vleugels niet en heeft geen handjes; hoe krijgt hij het voor elkaar om dat patroontje erop te naaien?  En hoe weet hij eigenlijk dat zijn vijanden bang zijn voor uilen? En wat als de uilen op zijn en zijn vijanden daar niet meer bang voor hoeven te zijn? Doet hij dan een ander truitje aan? Uilenvlinder is een heel vette hoe dan?!

Niets zo fijn als me blijven verwonderen. En dan heb ik de dagelijkse verwondering over menselijk gedrag maar even laten zitten. Daar kunnen autocorrectiesystemen, kapotte sokken, piepers en uilenvlinders niet tegenop. Zo weinig logica dat je ‘hoe dan?!’ kunt blijven roepen. Is het allerleukste, maar dat wordt wel heel erg proppen in een column van 350 woorden.