Inleve(re)n

Van nature heb ik een vrij sterk inlevingsvermogen. Als iemand moet kotsen, kots ik gewoon gezellig mee. Een traan in de meest lullige romkom: ik huil hartverscheurend mee.

Maar ik merk dat mijn inlevingsvermogen met alles wat we de afgelopen bijna twee jaar hebben ingeleverd, minder wordt. Pas schreeuwde ik naar het scherm: je hebt alles kreng en dan nog gaan liggen janken!

En met wie kun je nog solidair meekotsen? Het is nooit meer feestelijk genoeg om in de euforie per ongeluk teveel te drinken en anders is het mondkapje wel een spelbreker.

Het beste merk ik het in de supermarkt. Met zo’n mondkapje op, herken ik bijna niemand en ik denk dan dat dit andersom ook zo is. Daardoor word ik op een slechte dag een levende versie van een internettrol. Van achter mijn mondkapje mompel ik verwensingen tegen iedereen die voor mijn voeten loopt of toevallig op de plek staat waar ik ook moet zijn. Het idee is dat het net zacht genoeg is dat niemand het hoort, maar of dat altijd lukt, betwijfel ik.

En dan stellen in de supermarkt. De man staat standaard midden in het gangpad, terwijl vrouwlief dingen uit het rek haalt en aan de man geeft, die hij in het karretje stopt. Soms vraagt het vrouwtje of ze de witte bonen van Hak moet nemen of die van het huismerk. Als het mannetje ‘doe maar die van Hak’ zegt, duwt ze hem steevast het huismerk in z’n handen en snauwt ze ‘we hebben toch altijd deze’.

Ooit vond ik dat grappig. Nu heb ik soms de neiging om mijn winkelwagen als shovel te gebruiken, om maar voorbij en uit die winkel te kunnen. Ik doe het niet, want gelukkig doet de verbinding tussen impuls en ratio het nog redelijk.

Mijn eigen geworstel maakt wel dat ik zelfs de uitwassen die de onvrede en de onmacht van deze periode opleveren wel snap. Is het slim om een salsaleraar die stiekem zelf wel gevaccineerd is, te geloven als anti-vaccingoeroe? Nee. Is het een goed idee om het te uiten met het bedreigen van politici of wetenschappers? Hell no.

Niet dat we het moeten accepteren, maar ik denk wel dat het altijd helpt om te zien waar dingen vandaan komen. Ik wil me in blijven leven, zelfs al kan de ander dat niet in mij. En het helpt mij enorm dat een twintigjarige een lied maakte dat op mijn ruim vijftigjarige lijf geschreven lijkt.