Onzichtbaar

Ik hoor het van veel 50+ vrouwen: je wordt door veel mannen niet meer gezien. Ik merk het inmiddels ook. Geleidelijk sluipt er steeds meer de optie ‘onzichtbaar’ of anders ‘zichtbaar oud’ in. Ze kijken steeds meer langs je op of er worden grapjes over je leeftijd gemaakt. Ik: '…het was zo’n goed optreden en ineens kwam daar een stortbui uit het niets. Vanwege dat stomme coronajaar weet ik niet zeker of het 2 of 3 jaar geleden is…' De mannelijke dertiger: ‘hahaha, ik denk wel meer dan 3 jaar geleden aan je gezicht te zien.’

Mij was ie kwijt. Waarom vond hij het belangrijk me te laten weten dat hij me een oud hoofd vond hebben?! Het ging totaal niet over leeftijd en daarbij weet ik die wel. Ik was hem ook niet aan het versieren of zo, verre van dat zelfs. Ik kwam nu eenmaal met hem aan dezelfde tafel te staan en dacht ach, laat ik die arme trol ook wat aandacht geven.  

Ik zou zelf nooit onnodig zo onaardig doen en deed dat zelfs na die opmerking niet. Intussen vraag ik me af waarom niet. Hoeveel lulligheid moet je pikken? En de vraag komt naar boven welk percentage van dat soort mannen überhaupt ooit oprecht geïnteresseerd was in mijn verhaal en welk deel met hun ‘interesse’ me alleen wilde neuken.

Nu ben ik in dat laatste gelukkig niet bovenmatig ingetrapt, maar toch. Ik vind het best verdrietig regelmatig niet als volledig mens te worden gezien. Al weet ik heus wel dat het meer over hen zegt dan over mij en dit soort mannen gelukkig een uitstervend soort is.

Waar ik erg van opknap, ook al is het nog een generatie verder, is de Netflixserie Grace and Frankie. En in dit geval die scene waarin de hoofdpersonages uiteindelijk maar de drank die ze willen kopen jatten, en dit zien als de bonus van het onzichtbaar worden als oudere vrouw.

En ach, nu we toch bezig zijn, ‘Dit is mijn lijf’ van Jenny Arean. Voor alle vrouwen die zich niet meer willen conformeren aan een belachelijk door mannen bedacht en door onszelf in stand gehouden ideaal. Dat geldt trouwens voor alle leeftijden.